باب دل : مجموعه اشعار مهدوی

گفتم ای عشق ببين، كفر، سوارِ بخت است

با نفس‌ سوختگان، حرفِ رسيدن سخت است

داس رقصيد و زمين از طپش گندم ماند

قبر بي معجر و بی گوشه ی زهرا گم ماند

آتشِ زردِ طلا آمد و غيرت، يخ زد

چشم در منبرِ بي حيدرِ حيرت يخ زد

يادشان رفت حديث ثقلينی بوده است

حسن و زينب و عباس و حسينی بوده است

يادشان رفت كه سلمان و ابوذر دارند

تشنه مردند و نديدند كه كوثر دارند

عشق فرمود: عَلَم كج شده، سجاد كه هست

نَفَست سوخته در حنجره، فرياد كه هست

عشق فرمود: شب واقعه سر می گردد

دارد اين شام به خون خفته سحر می گردد

به خداوند قسم تيغِ علی منتظر است

اسب، همراه سواری است ولی منتظر است

به خداوند اگر روز مقرّر آيد

وای اگر وای، اگر صبر علی سر آيد

تيغ در دست به فتح دو جهان می خيزد

خون اصحاب ستم را به زمين می ريزد

گر جهان خسته و بی قوت به خود می پيچد

"مرد" می آيد و طاغوت به خود می پيچد

آخر از حنجره ی كوه صدا می خيزد

به خداوند كه عباس به پا می خيزد

آی ای عصر به خون خفته "ولی" منتظر است

آخرين وارثِ شمشير علی منتظر است

گريه نه، شيعه غرورِ ازلی می خواهد

سپر حمزه و شمشير علی می خواهد

سوره‌ ی واقعه در كشتن دشمن ماييم

"لو نشاء لجَعَلناهُ حُطاماً" ماييم

بسته با پهلوی بشكسته ی زهرا عهدی

كيست پيغمبرِ شمشيرِ علی جز "مهدی"

محمد رضا برامکه